Abstrakt

W kolekcji Muzeum Geologicznego im. Henryka Teisseyre Uniwersytetu Wrocławskiego stwierdzono okazy należące do rodzajów triasowych liliowców: Dadocrinus von Meyer, 1979, Carnallicrinus Hagdorn, 2004 oraz Encrinus Lamarck, 1801. Wiele z nich zbieranych było i przekazywanych muzeum przez słynnych w XIX i XX w. paleontologów niemieckich, takich jak Ferdinand Roemer, Herman Kunisch, Johann Wysogorski czy Georg Gürich, o czym przekonują towarzyszące okazom metryczki z oryginalnymi inskrypcjami wymienianych autorów. W kolekcji wrocławskiej stwierdzono także holotyp Dadocrinus kunischi, Wachsmuth et Springer, 1886; od czasów II wojny światowej uznawany był on za zaginiony. Do jednego z okazów dołączono metryczkę sugerującą, że jest on triasowym przedstawicielem Encrinus. Obecne obserwacje wykazały jednak, że należy on do tzw. komatulidów, dokładniej bourguetikrynidów, które znane są z osadów kredowych-holocenu. Dodano, że proweniencja tego okazu jest nieznana. Wiele liliowców zachowało się w pozycji przyżyciowej, co sugeruje ich natychmiastowe pogrzebanie w osadzie tuż po śmierci. Inne zachowane są fragmentarycznie, niejednokrotnie w bardzo ciekawej pozycji, co wskazuje na ich burzliwe losy po śmierci. Te mogą stać się w przyszłości obiektem badań tafonomów czy sedymentologów. W podsumowaniu przypomniano, że liliowce triasowe mogą być doskonałym wskaźnikiem wieku oraz środowiska powstania osadów, w których zostały złożone.