Abstrakt

Artykuł poświęcony jest wystawie czasowej pt. Sztuka dobrego myślenia. Dziedzictwo Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, zorganizowanej w Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie (25 kwietnia – 1 września 2024 r.) w związku z 350. rocznicą przejęcia przez Lubomirskiego dóbr ujazdowskich, co można uznać za symboliczny początek historii Łazienek. Autorzy, będący jednocześnie kuratorami wystawy, prezentują założenia ekspozycji odnoszącej się do dziejów Łazienek oraz licznych pól działalności magnata – polityka, pisarza, poety, mecenasa. Na podstawie doświadczeń i obserwacji poczynionych podczas pracy nad wystawą charakteryzują znaczenie zastanego stanu badań z różnych dyscyplin (historii, historii sztuki, historii literatury) oraz przykłady własnych ustaleń i nowych interpretacji, szczegółowo wyłożonych w katalogu (teksty kuratorów oraz zewnętrznych współpracowników). Wystawę, jako przedsięwzięcie adresowane do możliwie szerokiego grona odbiorców, autorzy wpisują w zakres historii publicznej, odwołując się do teorii tej subdyscypliny, a jednocześnie prezentując praktyczne rozwiązania zastosowane w przypadku omawianej ekspozycji. Zastanawiają się również nad zależnościami między historią akademicką a historią publiczną, wskazując na możliwości wzajemnego korzystania z ich osiągnięć poprzez wciąganie ustaleń badaczy akademickich do narracji muzealnej z jednej strony, a z drugiej – na różne pola, na których wystawę może wykorzystać akademia.