Abstrakt

Artykuł podejmuje problem niedokończonego procesu tworzenia muzeum w Tychach. Przedstawia historię kształtowania się idei placówki, której punkt wyjścia, a zarazem nieustannego odniesienia, stanowi monografia miasta autorstwa Ludwika Musioła z 1939 r., powstała jako przejaw polskiej narracji na Górnym Śląsku. W kolejnych dziesięcioleciach była ona przedmiotem sprzecznych nierzadko interpretacji, odzwierciedlających aktualne relacje do dziedzictwa miejsca. Pomysł utworzenia placówki muzealnej pojawił się w Tychach w latach 50., w toku wielkiej budowy miasta, jako swoista imaginacja jego projektantów. Świadoma myśl o uwiecznieniu dziejów miejsca rodziła się wraz z kształtowaniem społeczności nowego ośrodka i poszukiwaniem przez nią własnej tożsamości. Podejmowane inicjatywy, wobec przeciwności zewnętrznych i braku skoncentrowania wysiłków, kończyły się niepowodzeniami aż do początku 2000 r. Tyskie muzeum powstało w 2004 r., wpisując się w okres intensywnego rozwoju muzealnictwa polskiego. Dziś, po 20 latach istnienia, instytucja znajduje się w momencie gotowości wejścia w kolejny etap rozwoju, a wnioski z przeszłości mają na tej nowej drodze kluczowe znaczenie. Koniecznością jest realizacja wystawy stałej – podstawy i punktu odniesienia do dalszych działań. Do tego potrzeba jednak niezbędnej przestrzeni – nowej, adekwatnej do wytyczonego zakresu działalności siedziby.